Müğeyrə ibn Şöbənin oğlu nəql edir ki, "Atamla (Müğeyrə) birlikdə Muaviyənin yanınna getdik. Atam adətən Muaviyənin yanına gedib qayıtdıqdan sonra onun ağlından söz açardı. Bir gecə gəldi və yemək yeməkdən imtina etdi. Çox kədərli idi. Bir hadisənin baş verdiyini düşündüm, səbəbini soruşdum.

-Oğlum, mən ən imansız və fasiq bir adamın yanından gəlirəm.

-Nə danışırsan, ata?!

-Muaviyə ilə ikilikdə söhbət edirik. Ona dedim ki, sən hakimiyyətin zirvəsindəsən. Əgər ədalətli olsan, yaxşılıq etsən, sənin xeyrinədir. Bəni-Haşimdən olan qardaşlarına məhəbbət gözü ilə baxsan və qohumluq haqqını yerinə yetirsən, yaxşı olar. Çünki onların tərəfindən artıq sənə heç bir təhdid və təhlükə yoxdur və edəcəyin yaxşılıq sənə ad və savabdır. O isə dedi: "Mənim adımın qalacağına nə ümid bəsləyirsən? 1-ci xəlifə İslam dövlətinin rəhbəri oldu, ədalətli şəkildə dövləti idarə etdi, nə etmək lazım idisə, etdi. Amma dünyadan gedən kimi adı unuduldu, indi yalnız "Əbu Bəkr” deyirlər. Sonra 2-ci xəlifə hakimiyyət başına gəlid, çalışdı və 10 il rəhbər oldu.  Amma dünyadan köçən kimi onun da adı unuduldu, indi yalnız "Ömər” deyirlər.  Amma ibn Əbi Kəbşənin (Peyğəmbər (s) nəzərdə tutulur) adını hər gün 5 dəfə çəkirlər: "Əşhədu Muhammədən rasulullah”. Belə olan olan halda mənim hansı yaxşı işim xatırlanar, adım qalar, ey şəxsiyyətsiz?! Yox, and olsun Allaha, yalnız gərək o dəfn olunsun! (yəni gərək bizim adımızın yaşamağı üçün Peyğəmbərin (s) adı dəfn olunsun) ("Mürucuz-zəhəb”, 3-cü cild, səh. 454, 455, Əndəlus çapı, 4-cü cild, səh. 41, İstiqamət çapı; "Əl-əxbarul-muvəffəqiyyat”, səh. 576-577; "Şərhi Nəhcül-bəlağə”, İbn Əbil-Hədid, 5-ci cild, səh. 129-130; "Əl-qədir”, 10-cu cild, səh. 283-284).