Təqiyyə odur ki, insan canını, malını, namusunu qorumaq üçün düşməndən qorumaq üçün öz əqidəsini gizlətsin.  Əslində isə bütün insanlarda bu xüsusiyyət vardır.

İslamın ilkin dövrlərində də müsəlmanlar kafirlərdən, müşriklərdən qorunmaq üçün təqiyyədən istifadə edirdilər.

Qurani-Kərimdə buyurulur: “Qəlbi imanla sabit olduğu halda (küfr sözünü deməyə) məcbur edilən (dil ilə deyib ürəyində onu təsdiq etməyən) şəxs istisna olmaqla, hər kəs iman gətirdikdən sonra küfr etsə (onu ağır təhlükə gözləyir)” (“ən-Nəhl” surəsi, ayə 106).

İbn Kəsir bu ayəni təfsir edərkən qeyd etmişdir: “Bu ayə o şəxsin haqqındadır ki, qəlbən başqa fikirdə olduğu halda, məcburiyyət qarşısında qalıb müşriklərin fikrini təsdiq edir. Bu ayə Ammar Yasir haqqında nazil olub. Düşmənin əzab-əziyyətinə dözməyən Ammar dildə Peyğəmbəri (s) inkar etmək məcburiyyətində qalmışdır. Sonra həzrətin yanına gəlib, vəziyyəti danışmış və həmin ayə nazil olmuşdur”.

Rəvayətlərin birində nəql olunur ki, Peyğəmbər (s) Ammara buyurur: “Əgər müşriklər sənə yenə əziyyət versələr, yenə də bizi inkar et, onları çaşdır. Qoy elə düşünsünlər ki, onlarla həmfikirsən. Bu yolla özünü qoru” (“Mishabul-munir”, səhifə 746).