Mərhum Əllamə Məclisinin "Biharul-ənvar” kitabında sünni təriqi ilə
belə nəql olunur: "Allah-taala Əlinin (ə) üzünün nurundan 70 min mələk xəlq
etdi ki, qiyamət gününə qədər onun özü və dostları üçün istiğfar etsinlər”. Həzrət Peyğəmbər (s) buyurur: "Od odunları yandırıb , aradan apardığı
kimi Əliyə münasibət göstərmək də günahları yandırıb aradan aparır” (Həmin mənbə).
Lakin öz-özlüyün sevdiyini söyləmək kifayət edərmi?! Əlbəttə ki, yox. Vilayət-
Əhli-beytlə (ə) dostluq edib, məhəbbət bəsləmək, dini işlərdəki əmrlərinə tabe
olmaq, onların getdiyi yola gedib, əməl və əxlaqlarını mənimsəməkdir. Onların
haqqını tanımaq, haqq imam olduqlarına etiqad bəsləmək isə füruiddindən deyil,
üsuliddindəndir” ("Məcməul-Bəhreyn”).
Seyyid İsmayıl Himyəri (r.ə.) Əhli-beyt (ə)
şairlərindən və məddahlarından biri idi (173-ci ildə vəfat edib). O, Həzrət
Əlinin hər bir fəzilətinə dair bir qəsidə qoşmuşdu. Hansı məclisdə iştirak etsəydi
Əhli-beytin fəzilətlərindən birini bəyan edərdi. O, vəfat edərkən təəccüblü və
kəramətli bir hadisə baş verdi. Belə ki, seyyidin vəfatı yaxınlaşdıqda onun
müxalif qonşuları onun görüşünə gəlir. Seyyid çox çox nurani bir simyaya malik
idi və həmin halda nə üçünsə həsrət çəkirdi.Birdən üzü qaralmağa başladı. Qaraltı artaraq üzünün hər yerini bürüdü.
Onun düşmənləri sevinib tənə vurmağa başladılar.
Sonra o üzünü Nəcəfi-Əşrəfə tutub dedi: "Ya əmir
əl-muminin, necə razı olarsan ki, sənin dostlarınla bu cür rəftar etsinlər?”.
Bu cümləni üç dəfə təkrar etdikdən sonra alnının ortasından bir nur zahir oldu,
yavaş-yavaş genişlənərək, bütün üzünü tutdu. Sanki 14 gecəlik aya bənzəyirdi.
Seyyid Himyəri sevinərək bu şeri oxudu: "Əlinin
(ə) öz dostlarına çətinliklərdən nicat verəcəyinə inanmayanlar yalan demişlər!
Allaha and olsun ki, elə indi behiştə daxil oldum və Allah mənim günahlarımı
bağışladı. Ey Əlinin dostları, sizə müjdələr olsun! Ölənə qədər Əlini sevib
dost tutun, ondan sonra bir-bir övladlarını sevin, çünki onlar imamətə
layiqdirlər!” ("əl-Qədir”, cild 3; Şeyx Tusi, "Əmali”).
"Biharul-ənvar”da nəql olunur ki, Abdullah
ibn Abbas (r.ə.) can verən halda dedi: "Pərvərdigara,
Mən Əli ibn Əbu Talibi sevməklə sənin dərgahına yaxınlaşıram”.
